Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 we Lwowie. W czasie wojny uczęszczał na tajne komplety gimnazjalne i uniwersyteckie. Po wojnie studiował prawo oraz ekonomię w Krakowie i Toruniu. Należał do pokolenia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego oraz Tadeusza Różewicza i był jednym z najwybitniejszych poetów, dramaturgów oraz eseistów naszych czasów. Debiutował na łamach prasy w 1948, jednak pierwszy tom wierszy opublikował dopiero na fali popaździernikowej „odwilży” 1956.

Był jednym z najbardziej znanych polskich poetów oraz laureatem wielu międzynarodowych nagród poetyckich (Austria, Francja, Niemcy, USA, Izrael). Wydał tomy wierszy: Struna światła (1956), Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), Raport z oblężonego miasta (Paryż 1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992), Dramaty (1970) oraz eseje Barbarzyńca w ogrodzie (1962), Martwa natura z wędzidłem (1993). Labirynt nad morzem (2000).

Główną formą wyrazu były dla poety parabola oraz filozoficzna lub moralistyczna przypowieść bazująca na bogatym materiale historyczno--mitologicznym (Powrót prokonsula, Apollo i Marsjasz, Nike która się waha, Tren Fortynbrasa, Dlaczego klasycy), literackim oraz doświadczeniach historycznych. Wiersze Herberta były również reakcją na współczesne dylematy moralne, konflikty epoki totalitarnych systemów politycznych i  XX-wiecznych doświadczeń cywilizacyjnych.   W  rozważaniach nad złożoną i paradoksalną istotą bytu punktem wyjścia stawały się często elementarne zjawiska natury, zwyczajne przedmioty czy sytuacje życiowe.

Autor Pana Cogito, po wieloletnim pobycie za granicą, w ostatnich latach swego życia mieszkał w Warszawie na Mokotowie.